Μόνη μου

Μόνη, είμαι μόνη.

Περιπλανιέμαι στα σοκάκια τα στενά.

Νιώθω μόνη, πολύ μόνη.

«Που είσαι;» φωνάζω δυνατά.

Μέρες και νύχτες, ώρες-ώρες

Ακούω την φωνή σου

«Είσαι εδώ;» Αναρωτιέμαι

Και χάνομαι, μαζί σου.

Κοιμήσου λέω στον εαυτό μου

Κοιμήσου, αγαπημένη.

Κοιμήσου τώρα όσο μπορείς

Εκείνος περιμένει.

Χρόνος, ο κριτής

Όλα γρήγορα, όλα απότομα, όλα δίχως όρια, όλα ξαφνικά.

Σε πόσα κείμενα άραγε έχω αναφερθεί στον χρόνο; Ποσο άραγε αυτός ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή μας; Αυτή η ιδέα του χρόνου που έχουμε όλοι στο κεφάλι μας είναι η ίδια άραγε; 

Ο χρόνος. Ο χρόνος ο αφηρημένος, ο χρόνος που αδιάκοπα περνάει, ο χρόνος ο ατέρμονος, ο χρόνος που δικάζει, ο χρόνος που δικαιώνει.

Πάρτε μια τυχαία ανάμνηση και σκεφτείτε τι θα γινόταν αν την δεδομένη στιγμή γινόταν κάτι το διαφορετικό. Πως και πόσο θα άλλαζαν πιθανόν όλα από εκείνη την αλλαγή; Ήταν τύχη; Ήταν γραφτό; Ήταν σύμπτωση; Ήταν πρόσχημα; Ο,τι και να ήταν για κάποιο λόγο θα ήταν. Έτσι συνηθίζουμε να λέμε ίσως σαν παρηγοριά για τα δυσάρεστα που συμβαίνουν. Ίσως όντως να συμβαίνουν όλα για να μαθαίνουμε και να μην ξεχνάμε. Ίσως τα πράγματα γίνονται απλά επειδή έτσι γίνονται. Και ένα «ίσως» που ποτε δεν εξηγείται…

Ο χρόνος λοιπόν. Είμαστε εμείς και πορευόμαστε μαζί του. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν που πέρασε και δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω, το παρόν που ζούμε τώρα και το μέλλον που κανείς δεν γνωρίζει πως θα εκτυλιχθεί. Βυθισμένοι σε μια μόνιμη λούπα, ζώντας στο παρόν με τ’ άλλα δυο, που πολλές φορές αντί για το τώρα μας ζούμε για το αύριο μας. Και εκεί είναι που την πατάμε.

Ο Χρόνος, ο κριτής πλησιάζει...

Corono-κατάσταση

Ήδη τρεις εβδομάδες στην λεγόμενη "καραντίνα". Τρεις εβδομάδες, κλεισμένοι εντός τοιχών, χωρίς δουλειά, ένα επίδομα ανεργίας που όλο «αναμένεται» και ενώ όλα μέχρι στιγμής είχαν πάρει τα πάνω τους, τώρα αρχίζουν και αφήνονται. Το σπίτι αγνώριστο, ολοκάθαρο, γεμάτο κόσμο, γεμάτο μουσική.  Χρόνος ο οποίος κυλά και θα μπορούσε να ήταν πιο εποικοδομητικός, δυστυχώς όχι για μένα. Διάσπαρτες σκέψεις γραμμένες σε στιγμές. Καθισμένος πλέον μόνος με τον εαυτό μου συνειδητοποιώ ότι όλα τώρα έρχονται και μου χτυπούν την πόρτα. Επιλογές που έκανα, συναισθήματα που ανέπτυξα, ανάγκες που προέκυψαν, άτομα που άφησα πίσω. Η απώλεια που την βιώνουμε καθημερινά. Τα κομμάτια του εαυτού μας τα οποία είναι διάσπαρτα σε άτομα και αναμνήσεις και σαν σκούπα, όλα ξεσκονίζονται, όλα είναι και δεν είναι. "Θα περάσει και αυτό, που θα πάει" όλοι συνηθίζουν να λένε. Μια συνήθεια, που δεν ξέρω πραγματικά αν και οι ίδιοι την πιστεύουν. Το καλό με όλα αυτά είναι ότι επιτέλους υπάρχει μια εκωφαντική ησυχία, παρόλο που ζω σε κεντρικό δρόμο, ελάχιστα οχήματα περνούν. Είμαι σε μια πέτρινη ζούγκλα που για πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω κάπως ελεύθερος. Εγώ εδώ, εσύ αλλού, εκείνοι επίσης. Όλοι εδώ και όλοι πουθενά…

Τα 4 ηλιοβασιλέματα

Το βράδυ είναι σκοτεινό και πάντα κρύβει εκπλήξεις. 

    Σηκώθηκα μεσάνυχτα να πιω λίγο νερό. Πολύ η ζέστη, αισθανόμουν ότι είχα στεγνώσει τελείως σαν σταφίδα. Ξάπλωσα πίσω σε μια περίτεχνη τοποθέτηση του μαξιλαριού, που στον ξύπνιο μου δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουργήσω ούτε με βοήθεια.

    Ολα σκοτεινά και η νύχτα κρύβει εκπλήξεις. Κοίταξα το κινητό να δω αν είχες απαντήσει. Ευτυχώς, έστω και τώρα που δεν είμαστε μαζί, είχες στείλει «καληνύχτα». Και προς στιγμή χάρηκα, γιατί εξακολουθούσες να είσαι εκεί. 

    Τέταρτο καλοκαίρι Αυγούστου που ήμασταν μαζί. Τέσσερα καλοκαίρια που το καθένα είχε την δίκη του ιστορία. Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί αυτή η εποχή σηματοδοτεί πάντα αλλαγές στην ζωή μου. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι γιατί γίνονται αλλαγές γενικά, αλλά μεγάλωσα πια, θα έπρεπε να ξέρω την απάντηση.

    Μέσα στις διάσπαρτες μου σκέψεις προσπαθώ να πω στον εαυτό μου ότι αυτή η επιλογή ήταν η σωστή. Δεν διαγράφονται έτσι τα χρόνια και οι στιγμές που έχω ζήσει μαζί σου. Ήσουν και θα είσαι από τις πιο σωστές μου επιλογές γιατί είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος. Όμως, έρχονται οι συνθήκες έτσι που πρέπει να κάνουμε τις επιλογές μας. Να ξέρεις, πολύ θα μου λείψεις.

    «Γιατί τώρα και όχι αργότερα; Γιατί τώρα ή ποτέ; Γιατί δεν είχαν παρθεί αποφάσεις τόσο καιρό; Γιατί είχαμε αφεθεί έτσι; Ποιος περίμενε ποιον και τι περίμενε; Θα υπάρξει άραγε μέλλον; Τι μέλλον θα μπορούσε να υπάρξει μαζί σου;...»

    Στο σκοτάδι παρουσιάζονται εκπλήξεις. Ξεκίνησαν οι αναμνήσεις να έρχονται, οι στιγμές και τα όμορφα πράγματα που ζήσαμε μαζί. Σκέψεις για το τότε, το τώρα και το μετά. Και ξαφνικά, από το πουθενά, ξεκίνησε να βρέχει. Έχω όμως-ευτυχώς-αυτά που γράφω, για να μου υπενθυμίζουν λίγο από εσένα και το πως ήμουν εγώ με σένα, μαζί με εσένα. Γιατί στα λάθη πάντα μετρούσαμε το νούμερο 2 κι ας έγερνε πάντα η ζυγαριά στην μια της πλευρά.

Και η νύχτα έγινε μέρα και οι εκπλήξεις εμειναν απλά…εκπλήξεις.

Πένθος

Γεια,

Επανήλθα μετά από καιρό. Η αλήθεια είναι πως είχα ανάγκη να καταγράψω τα συναισθήματά μου, σε μια τόσο οδυνηρή στιγμή για εμένα.

Όλα ξεκίνησαν εκεί που δεν το περιμέναμε. Όλα κυλούσαν ομαλά, έως που μια μέρα, όλα άλλαξαν. Δεν έτρωγε, δεν έπινε νερό. Εμφανίστηκε αίμα από το στόμα του. Τον πήγα στο κτηνίατρο, του έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις, έπρεπε να περιμένουμε να δούμε τι εν τέλει είχε.

Επιθετικός μεταστατικός καρκίνος στην γλώσσα και τους λεμφαδένες.

Τον τάιζα τις τελευταίες μέρες με το χέρι μου. Του άλεθα την τροφή του και τον τάιζα στο στόμα. Δεν μπορούσε να μιλήσει, αλλά καταλάβαινα ότι πονούσε. Τις περισσότερες ώρες κοιμόταν. Στο άκουσμα του λουριού, ξαναζωντάνευε. Πόσο σημαντική είναι η βόλτα ε;

Ήμουν εκεί. Εγώ τον έβαλα πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Καταλάβαινα ότι φοβόταν. Ίσως και να ήξερε. Ίσως ήθελε να απομακρυνθεί, να μην τον δούμε τις τελευταίες του ώρες. Ένστικτο, ίσως.

Δεν υπήρχαν περιθώρια. Θα έπρεπε να "κοιμηθεί", εάν θέλαμε να προλάβουμε την ταλαιπωρία και το βασανιστήριο του. Δυστυχώς, δεν μπορούσε να θεραπευθεί η κατάσταση του.

Ήμουν εκεί. Τον αποχαιρέτησα με κλάματα. Εύχομαι να με άκουγε, όταν του έλεγα ότι τον αγαπούσα πολύ και πως δεν θα τον ξεχνούσα ποτέ. Έφευγε ένα κομμάτι μου, όπως κι να το κάνουμε.

Πήγαμε και τον θάψαμε σε ένα ξεχωριστό μέρος για εκείνον.

Ας αναπαυθεί η ψυχή του. Και αν όντως υπάρξει κάποια στιγμή η δυνατότητα να τον ξαναδώ, θα ήθελα να του πω ότι μου λείπει και πως θα προσπαθήσω για το καλύτερο, όσο ζω. Το ξέρω ότι ήθελε να με βλέπει να χαμογελάω. Και τον είχα παρηγοριά, στα καλά και στα κακά.

Είναι εκεί στο χαλάκι του. Κάθε φορά που κοιτάζω τη μεριά του, είναι εκεί. Όταν μπαίνω μέσα στο σπίτι, με χαιρετάει με το γάβγισμα του και το "πινελάκι του", αυτή την καφέ ουρά με την άκρη της λευκή σα να την είχε βουτήξει σε μπογιά. Περιμένει να τον πειράξω και να σέρνεται κάτω στα χαλιά, με το μπαλάκι του και να του πειράζω την κοιλιά.

Ήμουν εκεί.

Είναι εδώ.

Μου λείπεις.
Θα μου λείπεις.

~Μότζο, Ο ήρωας~

2010-2019